Reid Anderson en Dave King maken deel uit van het vermaarde piano trio The Bad Plus, respectievelijk op bas en drums. De oorspronkelijke pianist Ethan Iverson is inmiddels vervangen door Orrin Evans, hier spelen Anderson en King met een andere pianoreus Craig Taborn. De heren kennen elkaar al geruime tijd hun vriendschap dateert van 1982. In Golden Valley, een stadje met 20.000 inwoners onder de rook van Minneapolis ontmoette een teenager met de naam Dave King een andere jongere met de naam Craig Taborn tijdens een feestje, beiden bleken een gemeenschappelijke vriend te hebben, Reid Anderson. Minneapolis was indertijd een vruchtbare voedingsbodem voor muzikale uitingen en de drie deelden een interesse in avant-garde kunstvormen en dat uitte zich vooral in muzikale zin, jazz en rock en vooral punkrock, die toen floreerde, had hun voorkeur en voor elektronische muziek hadden ze ook een zwak. De rock is vooral te horen in het werk van The Bad Plus en elektronica in het album Junk Magic uit 2004 van Taborn met Dave King op akoestische en elektronische drums.

Ook op dit album is er een mix tussen akoestische instrumenten en elektronische, zo is Reid Anderson te horen op elektrische bas en diverse elektronische elementen, Dave King op akoestische- en elektronische drums en Craig Taborn op akoestische piano, keyboard en op div. synthesizers. Ik ben van oudsher niet zo’n grote liefhebber van elektronische gadgets en zeker niet in de jazz, maar inmiddels kan ik ook genieten van keyboards en andere simpele elektronische zaken. Hier wordt wel het nodige aan elektronisch geweld over je uitgestort. De vervormingen die Graig teweeg brengt met elektronica doen zijn pianospel lijken op een soort klavecimbel hetgeen een aparte sfeer oproept. Bij een eerste beluistering haakte ik vrij snel af en zodoende bleef de cd enige tijd onder op de stapel. Een hernieuwde poging wierp zijn vruchten af, zo is het nummer “Sparklers and Snakes” van Dave King een intrigerend geluidslandschap waar je gebiologeerd naar luistert. Van de 10 composities zijn er 7 geschreven door Reid en de overigen door King. Soms wordt het mij wat teveel zoals in het letterlijk oorverdovende “Song One” van Reid, allerlei elektronische lijnen lopen door elkaar, van een melodie is nauwelijks sprake. Ondanks de titel “This is nothing” van Reid is dit wel een interessant nummer met een hypnotiserend karakter en dat geldt eveneens voor het opzwepende “High waist drifter” met (gelukkig) akoestisch drumspel van King die het nummer ook schreef, in het begin moest ik denken aan Peaches en Regalia op het album Hot Rats van Frank Zappa, maar daarna overheerste de elektronica.

Het nummer “Polar heroes” doet me bijna de handdoek gooien door zijn simpele hip hop structuur, maar “You might leave here” heeft veel popperige elementen en een herkenbare structuur, maar het metronome drumwerk van King riekt teveel naar echte popmuziek, hakwerk. Alweer mislukt, dus geef ik het op, ik weet niet wat zulke begenadigde muzikanten ertoe drijft zich onder te dompelen in allerlei elektronische uitstapjes, wat is er mooier dan het geluid van een echte piano, een niet vervormde bas en vooral een echt drumstel. Ik zag ooit jazzreuzen als Herbie Hancock en Chick Corea, een duo optreden waar iedereen naar uitkeek, finaal verpesten doordat ze als kleine kinderen met een nieuw speeltje de piano inruilden voor elektronisch gepiel op de synthesizer, ik heb dat indertijd ook zo gerecenseerd en ik was niet de enige. Dan ben ik maar ouderwets en ga ik niet met de tijd mee, maar aan mij is dit niet besteed.

Jan van Leersum.